پداگوژی بازی محور | قسمت چهارم | بازی‌ها
جان دیویی می‌گوید:«آموزش واقعی جایی اتفاق می‌افتد که یادگیرنده فعال می‌شود. نه اینکه تنها مفاهیم را بشنود بلکه ضروری است: آن‌ها را تجربه کند.»
در قسمت‌های گذشته با تعریف پداگوژی، انواع مربی، ۵ روش یادگیری و هرم یادگیری بلوم آشنا شدیم. در این بخش انواع بازی‌ها و فضاها را توضیح می‌دهیم.
همانطور که می‌دانید: «بازی» زبان کودک است. در پیداگوژی بازی‌محور لازم است مفاهیم آموزشی را به زبان کودک ترجمه کنیم. بنابراین وقت بازی از وقت درس جدا نیست و درس‌وبازی به هم پیوسته‌اند.
شاید فکر می‌کنید: برای این هدف، به یک سالن بزرگ ورزشی نیاز دارید. اما بازی، مفهوم گسترده‌‌ای دارد و همواره به یک شکل‌وصورت نیست. ممکن است بازی با کتابی باشد که در دست کودک است، یا داخل همان کتاب و یا در دست‌های کودک و…
در دنیای پداگوژی بازی‌محور بازی تنها روش سرگرمی نیست. بلکه ابزاری قدرتمند برای یادگیری است. روشی جذاب برای کودکان، نوجوانان و حتی بزرگسالان.
روانشناس بزرگی می‌گوید:«بازی نیاز طبیعی و ضروری بچه‌هاست و از طریق آن بچه‌ها جهان را کشف می‌کنند.».
چرا «بازی» مهم است؟
یادگیری را فعال‌تر می‌کند. انگیزه‌ها را افزایش می‌دهد. یادگیری تجربی را توسعه می‌بخشد. هم سرگرم‌کننده است و هم چالش‌برانگیز.
لوییس کارول می‌گوید:«هر کودک به معلمی درونی نیاز دارد تا از طریق بازی به دنیای مفاهیم دست یابد.».
انواع بازی:
دسته‌بندی‌های گوناگونی برای انواع بازی‌ها وجود دارد. اما در اینجا ۴ دسته‌بندی ارائه می‌دهیم.
۱- بازی‌های ساختارمند
۲- بازی‌های آزاد
۳- بازی‌های رقابتی
۴- بازی‌های تعاملی
۱- بازی‌های ساختارمند:
اهداف و ساختار مشخصی دارند. توسط بزرگترها هدایت می‌شوند. مانند منچ. ویژگی‌ها: کمک به حل مسئله، فکر کردن و پیش بردن مراحل، افزایش قانون پذیری، حرکت مرحله به مرحله ، تمرکز بر هدفی خاص.
۲- بازی‌های آزاد:
اهداف و ساختار مشخصی ندارند. در این بازی ابزاری به کودک می‌دهیم تا با آن هر فعالیتی را که دوست دارد، انجام دهد. ویژگی‌ها: مهارت‌های اجتماعی، حل مسئله و تفکر انتزاعی کودک تقویت می‌شود.
۳- بازی‌های رقابتی:
در این بازی‌ها بچه‌ها مسابقه می‌دهند. بنابراین رقابت و برتری وجود دارد، گاه با خود و گاهی با دیگران، گاه انفرادی و گاهی تیمی.
کودکان نیازها و خواسته‌های متفاوتی دارند. بنابراین نمی‌توانیم هیچ بازی را بصورت مطلق کنار بگذاریم.
۴- بازی‌های تعاملی:
در این بازی کودک با همسالان، محیط و بزرگترها ارتباط برقرار می‌کند. مثل: خاله‌بازی.
۵ فضای لازم برای بازی کودکان:
۱- فضای مناسب برای بازی‌های حرکتی
۲- فضای مناسب برای بازی با همسالان
۳- فضای مناسب برای بازی‌های تخیلی
۴- فضای مناسب برای بازی در طبیعت
۵- فضای مناسب برای بازی‌های شناختی
۱- فضا مناسب برای بازی‌های حرکتی
فضایی برای بپربپر، بالارفتن، رفتن روی میز، عبور از زیر میز و…
۲- فضای مناسب برای بازی با همسالان
این فضا برای تقویت مهارت‌های اجتماعی کودکان ضروری است. یکی از معایب «هوم‌اسکول» دورشدن کودکان از ارتباط با همسالان است.
۳- فضای مناسب برای بازی‌های تخیلی
فضاهایی مانند: تونل، پل و اینگونه فضاها به رشد تفکر انتزاعی در کودکان کمک می‌کند.
۴- فضای مناسب برای بازی در طبیعت
حضور در فضاهای طبیعی یکی از نیازهای کودکان است اما اگر این امکان فراهم نیست می‌توانیم عناصر طبیعت را به کلاس بیاوریم مانند: برگ‌ها، سنگ‌ها، آب و چوب و…
۵- فضای مناسب برای بازی‌های شناختی
بازدید از موزه‌ها، نمایشگاه‌ها و فضاهای متنوع به افزایش شناخت کودکان کمک می‌کند.
البته فضاهای دیگری هم می‌تواند برای کودک مفید باشد مانند: فضایی برای خلوت کودک با خودش و…
چگونه بازی‌ها را به کلاس درس بیاوریم؟
برای اینکه یادگیری از طریق بازی انجام شود لازم است: بازی‌ها جذاب، متناسب با سن کودک و قابل اجرا باشد.
برای این منظور نیاز داریم:
* اطلاعات دقیقی از سن کودکان، محیط و حتی توانایی‌های خود داشته باشیم. بعضی از آموزگاران بوسیله‌ی بازی‌های حرکتی مفاهیم را بهتر آموزش می‌دهند، بعضی‌ها با قصه، شعر و… ما نیاز داریم بدانیم در کدام روش توانمندتر هستیم؟
* بازی‌ها را دقیق طراحی کنیم: متناسب با هدف آموزشی، ویژگی‌های کودک و محیط.
بنابر این موارد: هر بازی برای هر موقعیتی مناسب نیست.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.